De Wet op de loonbelasting 1964 kent meerdere soorten vrijstellingen. Voor sommige vrijstellingen, zoals de jubileumvrijstelling, hoeft u feitelijk niets te doen. Voor de vrijstellingen die zijn opgenomen onder het regime van de werkkostenregeling (de gerichte vrijstellingen en de forfaitaire vrijstelling van 1,2 procent), vereist de wet echter enige actie van de werkgever.

Eerst aanwijzen
U moet – rekening houdend met de gebruikelijkheidstoets – de vergoeding/verstrekking eerst aanwijzen als eindheffingsbestanddeel. Vormvoorschriften bij deze aanwijzing ontbreken, waardoor niet altijd even duidelijk is of een loonbestanddeel door de werkgever is aangewezen. De bewijslast dat een loonbestanddeel is aangewezen ligt echter bij de werkgever.

Tot nu toe werd hier in de uitvoeringspraktijk niet moeilijk over gedaan, omdat de Belastingdienst op basis van het oude besluit simpelweg aannam dat u het loonbestanddeel had aangewezen als het loonbestanddeel niet bij de werknemer op de loonstrook was verwerkt. Deze visie is met ingang van 1 januari 2015 echter beperkt tot vergoedingen/verstrekkingen waarvan in het lopende kalenderjaar blijkt dat ze ten onrechte niet individueel zijn verloond.

Als deze omissie na afloop van het kalenderjaar wordt geconstateerd dan neemt de Belastingdienst voortaan de aanwijzing niet meer aan. Het standpunt van de fiscus is dan dat u in principe geen recht hebt op de vrijstellingen uit het regime van de werkkostenregeling.

Belastingdienst verlangt expliciete en schriftelijke aanwijzing
Uit publicaties maakt PricewaterhouseCoopers (PwC) nu op dat de Belastingdienst inmiddels een expliciete en schriftelijke aanwijzing lijkt te verlangen om in dat geval alsnog in aanmerking te komen voor de vrijstelling. Een dergelijke uitleg strookt volgens Pwc niet met hetgeen hier over in de wet en de parlementaire behandeling is gesteld. De discussie kan echter worden voorkomen door uw beleid in deze op orde te hebben.
Klik hier voor meer informatie